Broeders en zusters.
Jezus als dansleraar en als danspartner. Dat is het beeld dat oprijst uit het evangelie van deze zondag. Een prikkelend beeld wellicht. Een beeld ook waarbij mensen zich snel ongemakkelijk kunnen voelen. Dansen was in lang vervlogen tijden iets wat door de Kerk niet al te zeer werd aangeraden. Niettemin is er nog niet zo lang geleden een geroemd boek op de markt verschenen met als titel ‘De Goddelijke Dans’: daarin wordt beschreven hoezeer de dans wezenlijk eigen is aan God. De beroemde icoon van Rublev op de omslag toont hoe de Goddelijke Drievuldigheid verwikkelt is in een dans: de drie goddelijke personen dansen samen één en dezelfde dans.
Jezus als dansleraar en als danspartner: dat beeld dringt zich op als je het evangelie van deze dag leest, want daarin is het God die een feest geeft. Nadat Hij eerst een beperkt aantal mensen daarvoor uitgenodigd heeft en die mensen – het uitverkoren, Joodse volk – niet thuis geeft, waagt Hij het opnieuw en stuurt zijn dienaars weer uit om alle mensen, ongeacht ras, natie en taal, uit te nodigen. Om feest te vieren: een feest met en voor Zijn Zoon. En ja: op een feest, daar danst men.

Jezus als danspartner. Het prikkelt hoe dan ook. Toch dringt het zich op, te meer omdat het ook om een bruiloftsfeest gaat. Een feest dus waarop een bruid en een bruidegom zich aan elkaar verbinden. De eerste dans is voor hen! Een feest van intimiteit is het. Er zijn er twee op zo’n feest die helemaal aan elkaar willen toebehoren, die restloos van elkaar willen zijn, hun leven lang.
Intimiteit met God is voor veel mensen een niet zo voor de hand liggende gedachte. Men kan er zich niets bij voorstellen en bijgevolg blijft het een gesloten boek. Toch biedt de H. Schrift er veel, véél aanzetten toe, In de wijsheidsliteratuur van de Bijbel vindt je ook zo’n kostbaar pareltje: “Geen enkele gedachte ontgaat God, niet één woord blijft voor Hem verborgen”. (Sir. 42,20) Over intimiteit gesproken: zó dichtbij is God! Hij is één en al oor en Hij hóórt gewoon wat wij denken. En dat heerlijke woord bij Jesaja: “Zoals een jongeman een meisje huwt, zo zal Hij die u opbouwt, u huwen. En zoals een bruidegom blij is met zijn bruid, zo zal uw God zich verblijden om u”. (Jes. 62,5) Jezus noemt zichzelf ook een bruidegom als Hij zich met Johannes de Doper vergelijkt en spreekt over het vasten. (Mt. 9,15)
In de traditie noemt men de Kerk ook Bruid van Christus, de eerste de beste catechismus die je opslaat zal je dat leren. En bijgevolg zijn er in onze Kerk in de loop der eeuwen ook velen geweest die God juist zó hebben beleefd. God als een intieme liefdespartner. Hoe totaal ánders en onderscheiden de liefde tussen God en mens ook is; hoe die ook volslagen verschílt van de liefde tussen mensen onderling. Een beroemde monnikenvader als de grote Bernardus van Clairvaux wist het wel; in een commentaar op het Hooglied uit de H. Schrift schrijft hij:
“Wie is de bruid
en wie de Bruidegom?
Hij is onze God,
en zij – als ik het durf zeggen –
dat zijn wij…
Laten wij blij zijn,
dat is onze roem:
wij zijn het
op wie Hij Zijn blik gevestigd houdt.”

In een Eucharistieviering geeft God het feest al. Misschien beleven wij de Heilige Mis niet altijd als een feest, misschien is er bij ons al iets van sleur ingeslopen. Laten we ons niet in slaap laten sussen door lauwheid of traagheid. Liefde vergt onderhoud! Ook de vrijmoedigheid God als danspartner te zien zou ons eigen kunnen worden. Het leven zal aan glans winnen. Misschien is dit juist het beeld dat veel jonge mensen zou kunnen aanspreken. Met God als intieme liefdespartner kan de oude boodschap ook in deze tijd weer fris en bij-de-tijd klinken. Amen.

Br. J.