Broeders en zusters,
Dat was een kras verhaal! Lazarus, al vier dagen dood en begraven, wordt door Jesus weer tot leven gewekt. Of beter: God de Vader verhoort Jesus’ gebed en wekt Lazarus terug tot leven, zodat Jesus hem kan oproepen om vanuit de grafspelonk naar buiten te komen. Sommigen onder ons zullen het misschien een ál te sterk verhaal vinden en er sceptisch tegenover staan. Anderen zullen er een symbolisch verhaal in zien, dat Jesus’ beslissende volmacht uitdrukt over de zin van ons leven. Je kunt zonder levenszin, zonder zin in het leven, immers ook als dood zijn terwijl je biologisch nog leeft. Weer anderen zullen het verhaal verstaan als ook letterlijk historisch gebeurd. Hoe dan ook, laten wij eens proberen het verhaal als verhaal vérder te denken.
Hoe zou het verder gegaan zijn? Hoe zou die Lazarus, gestorven en opgewekt, vervolgens in het leven hebben gestaan? Het bijbelverhaal zegt daar niets over. Maar mensen die een bijna-dood-ervaring hadden helpen ons op weg. Soms hoor of lees je daarover: ernstig zieken of gewonden bij wie het leven al uit het lichaam wegvlood en die toch nog voor de poorten van de dood zijn weggesleept. Vaak spreken die mensen van een onweerstaanbaar lieflijk licht dat ze gezien hebben als aan het eind van een tunnel. En sindsdien staan ze volslagen ánders in het leven. Of denk aan mensen die ongeneeslijk ziek en opgegeven zijn, en langer blijven leven dan de artsen voorspeld hadden: hoe nieuw en anders ze die zo maar extra gegeven levenstijd beleven. Of denk aan mensen die een loodzware depressie achter de rug hebben, en die getuigen ze hoe ze zich als gestorven voelden en nu weer opnieuw tot leven gekomen, en hoe ze sindsdien anders in het leven staan.
Al die ervaringen kunnen ons helpen aan te voelen hoe het levensverhaal van Lazarus zal zijn verdergegaan ná zijn opwekking uit het graf. Hij zal nu volslagen ánders in het leven staan. Steeds verrast en vol vreugde over het leven tot in z’n kleinste uitwaaieringen. En tegelijk hóeven veel dingen niet meer: rijkdom hóeft niet meer, macht en menselijk opzicht hóeft niet meer, zelfs gezondheid hóeft niet meer. Alleen het leven zelf zoals het is kan nog maar boeien – het leven zelf, dat een wonder blijkt te zijn, onpeilbaar diep. Niets is meer vanzelfsprekend, integendeel: álles spreekt van het geheim, het geschenk van het leven. En hij is oneindig dankbaar, zónder voorkeur en zónder selectie. En nergens is hij nog bang voor, en zeker niet voor de dood. Zo ongeveer zou het verhaal van Lazarus kunnen zijn verdergegaan, vól van de dieptedimensie van het bestaan.
Die dieptedimensie moeten we vasthouden, als het evangelie van vandaag – niet toevallig ! – ook spreekt van eeuwig leven. ‘Eeuwig’ vatten wij vaak op in de lengte en de breedte, maar ‘eeuwig’ gaat gáát eigenlijk over de hoogte en de diepte. Want de dagen worden ons niet gegeven om vóór alles te proberen in de lengte nóg meer dagen aan ons leven toe te voegen. En het eeuwig leven wordt ons niet gegeven om vooral een oneindige verlenging aan ons leven toe te voegen. Christus’ zending ligt hoger en dieper. Hij voegt een dieptedimensie aan ons leven toe, die ons leven pas echt vól maakt, – een dieptedimensie die zich opent doorheen onze verbondenheid met Hem die van Zichzelf zegt: Ik ben de verrijzenis en het leven. Verbondenheid met Hem in geloof en liefde, in sacrament en leven, laat ons delen in Zijn leven, maakt ons wérkelijk kinderen van God, herboren, zodat wij ánders in het leven gaan staan. Heel veel ambities en doelen die ‘men’ zo belangrijk vindt, hóeven dan niet meer. Maar álles wat op je weg komt, al is het onooglijk of klein, al is het moeilijk of pijnlijk, álles gaat spreken van de liefde van de Vader, van de verbondenheid met Jesus de Heer, van het onuitsprekelijk zuchten in barensnood en het onweerstaanbaar waaien van de Heilige Geest waarin jij opgenomen wordt en meegenomen. En het enige waar je je nog voor inzet (maar dan met vólle overtuiging!), is: hindernissen daarvoor, bij jezelf of bij anderen, wegnemen.
Wie zó leeft, leeft als opgewekt uit de dood, als herboren. Wie zó leeft, leeft al het echte eeuwige leven, – het eeuwige leven dat, zij het aarzelend, nú al hier op aarde kan beginnen.
Amen.
br. M.