Broeders en zusters,
Ons gezicht, ons gelaat weerspiegelt naar buiten wat binnen in ons leeft. Je kunt van gezichten veel ‘aflezen’. Soms zie je een massa-opname van een festijn of happening, maar als je goed kijkt is de blik van velen toch mat en ontevreden. Of je treft een jonge man, kerngezond, modieus gekleed met enkel merkkleding, naast hem een sportwagen, maar zijn gezicht staat verveeld. Kennelijk doen omstandigheden er niet écht toe. Je treft een zwaar gehandicapte vrouw in haar rolstoel, maar met een stralend gezicht, ondanks de ongunstige omstandigheden. Wonderlijk! Wáár komt die glans toch vandaan? Wat is het geheim daarvan?
Het evangelie van vandaag verhaalt hoe Jesus op de berg Thabor van gedaante veranderde. Zijn gelaat begon te stralen als de zon. En zijn kleed werd glanzend wit. De Godverbondenheid die is en leeft in de diepte van zijn wezen, vervult nu zichtbaar alle uithoeken van zijn ziel en alle vezels van zijn lichaam; en zijn gelààt stráált die Godverbondenheid uit. Verblindend als de zon. Zoals géén gezicht ooit heeft gestraald of nog zal stralen. Een korte tijd slechts, maar genoeg om voor alle tijden zonneklaar te maken: hier, in déze wezenlijke Godverbondenheid van Jesus, ligt ten laatste het enige echte geheim van die wondere glans die over het gelaat van mensen kan liggen. En omgekeerd, als het gezicht van mensen soms kan stralen, dan is dat ten diepste (ook al beseft men dat veelal niet) – dan is dat als deelhebbing aan déze Godverbondenheid van Jesus de Mensenzoon (1e lezing!), als deelhebbing aan dít welbehagen van de Vader in Jesus. Want wíj zijn in de Mensenzoon mee bedoeld, in Hem mee opgenomen en besloten. En het is die deelhebbing – of het nu van verre en onbewust is, of juist heel intens en bewust – die het leven glans geeft.
Dat moeten we ons niet statisch voorstellen, als een soort ‘eigenschap’ die je ‘bezit’. Veeleer ontvang je het, en wel geleidelijk aan, als de langzaam rijpende vrucht van een weg die je te gaan hebt, als vrucht van een proces dus – een proces dat vaak opnieuw te beginnen en steeds intenser en dieper te doorlopen is. De glans van het deelkrijgen aan het persoonsgeheim van Jesus gaat samen-op met deelhebben aan álle haltes van de weg van Jesus. Dezelfde drie leerlingen die de enige ooggetuigen mochten zijn van Jesus’ stralende gelaat op de berg Thabor, zijn later ook de enige ooggetuigen van Jesus’ gelaat in doodsnood, in Gethsemani, in de Hof van Olijven. Die parallelle enscenering is niet zo maar, niet toevallig. Beide gebeurtenissen willen naar elkaar doorverwijzen. Met Christus en in Hem en door Hem durft het christelijke leven alles toe te laten, ook náre dingen: tegenslag en teleurstelling, volstrekte eenzaamheid en radeloosheid, ziekte en schier ondraaglijk lijden, en ook de dood, in welke vorm ook. Het christelijk leven durft dat alles toe te laten en er doorheen te gaan, om van binnenin, op de bodem ervan, steeds weer nieuw te ontvangen en te ontdekken, dat niets ons eronder kan krijgen, dat niets ons kan scheiden van God. Steeds weer nieuw te ontvangen en te ontdekken dat niets ons eronder kan krijgen, omdat God van ons houdt, – even sterk en met dezelfde liefde als Hij van Jesus houdt; dat niets ons eronder kan krijgen, omdat God ons vasthoudt en draagt en binnendraagt in Zijn band met Jesus, onze Heer, de Mensenzoon. Zo kun je van onder op – want van boven af gaat dat niet! -, zo kun je van onder op, vanuit de werkelijkheid zelf van het harde leven, ja als op de bodem van het niets, vergroeien met de ervaring van Jesus en dan ook, als te ontvangen vrucht, met de glans van Jesus’ gelaat en met de verrijzenis van Jesus. Dan kan een grote innerlijke vrijheid groeien, ongeacht de omstandigheden, ja zelfs tegen de ongunstigste omstandigheden in. Zo kan een strálende mens te voorschijn groeien. Een mens in wie de verrijzenis zich al aankondigt.
Amen
br.M.