Broeders en zusters,
Komt allen tot Mij, zegt Jesus, allen die onder lasten gebukt gaat. Inderdaad: het leven heeft z’n lasten, en die kunnen ons gebukt doen gaan. Soms zijn de lasten zó ongelijk verdeeld, dat je er stil van wordt. Soms zijn de lasten voor de buitenwacht onzichtbaar, maar daarom niet minder zwaar. Ieder heeft wel zijn of haar vrachtje. Het leven blijft letterlijk ‘lastig’. Natuurlijk: het leven kent ook z’n vreugden. Maar of niet tóch, over het geheel genomen, de lasten overheersen?
Gij allen die onder lasten gebukt gaat, komt tot Mij. Mét onze lasten, mét onze levenslast, mogen we naar de Heer komen. En Hij zal ons, belooft Hij, rust en verlichting schenken. Hóe eigenlijk? Door ons een rustkuur voor te schrijven? Verandering van lucht? Training in mindfulness? Niets mis daarmee, maar de Heer wil veel fundamenteler en wezenlijker rust en verlichting schenken. Hij nodigt ons uit ònze last af te leggen en Zíjn last op ons te nemen. Neemt Mijn juk op uw schouders, zegt Hij, want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht. De rust en verlichting zit ‘m dus daarin, dat wij, in plaats van ònze last, Zíjn last gaan dragen. Het leven blijft dus wel ‘lastig’, maar heel ánders dan voorheen.
Hoe zou zoiets op gang kunnen komen? Het begint met een ontmaskering en een bewustwording in het licht van het evangelie. Veel van wat we als een last ervaren, is het eigenlijk helemaal niet waard om als een last mee te zeulen. We hadden die ballast allang moeten afschudden: de ballast van menselijk opzicht of van eigen sterke voorkeuren en afkeuren en overdreven gevoeligheden, of van kleine onbenullige gehechtheden. Veel leed is schijnleed. Die ontmaskering maakt ruimte en aandacht vrij. Aandacht voor wat er dan overblijft aan echte lasten. En precies die zijn meegenomen in wat vanaf de vroege kerk zo treffend de Heilige Ruil wordt genoemd als de kern van het Christusmysterie. Die échte lasten van jou heeft de Heer in Zijn kruis op Zich genomen en gedragen. En nu krijg je ze terug van Hem, maar nu als Zijn last, die Hij in jou zal dragen, en waaraan jij nu met Hem mag meedragen. Dat maakt alles ánders! Niet per se aan de buitenkant, maar wél aan de binnenkant. Zodat je nu zelfs draagruimte over blijkt te hebben: draagruimte voor wat de Heer aan nieuwe lasten, aan andermans lasten op je legt: de last van inzet en zorg in Zijn naam voor mensen op jouw weg. Hoe dan ook: na de ontmaskering, en na de geloofs-verheldering, blijken er geen andere lasten te zijn dan die van Christus Zelf in en op jou.
Maar zijn ze daarmee ook, zoals door Jesus beloofd, een lichte last en een zacht juk? Waar zit dat lichte en zachte dan in? Het evangelie van vandaag geeft aan: dat zit aan de binnenkant van Christus’ last. Je vindt het niet door Zijn last, al was het maar gedeeltelijk, af te werpen, maar door al dragend bewust en gevoelig te worden voor het geheim dat stil maar onweerstaanbaar zich aandient aan de binnenkant ervan. Al dragend word je gelijkvormig aan Christus, aan zijn Hart (zo zegt het evangelie van vandaag), al dragend word je binnengeleid en binnengetrokken in wat lééft in Zijn Hart. Het evangelie vandaag heeft hoge woorden voor wat daar leeft: het liefdesgesprek namelijk en de totale wederzijdse overgave tussen God de Vader en Jesus de Zoon, in tijd en eeuwigheid. In dat wonderlijk diepe gesprek wordt wie Christus’ last draagt, binnengeleid, en precies dát maakt het dragen ervan zo onvergelijkelijk licht en zacht.
Dat mag hoge theorie lijken, en ijdel woordenspel. En dat zal het ook blijven, zolang we niet eerst onze schijnlasten ontmaskeren. Om wat dan aan échte lasten overblijft mee te nemen in een bewustwordingsproces in het licht van het geloof. Een ‘lastig’ proces, maar een weg die zal leiden tot omkering van ons perspectief. Want de werkelijkheid blijkt omgekeerd. Niet wij dragen ons leven en onze levenslasten, maar Christus draagt óns, en wij mogen meedragen met Hem en zo steeds meer eigen worden aan Hem en eigen aan wat leeft in Zijn Hart.
Amen.
br. M.