Broeders en zusters,
Gaat dus, en […] doopt alle volkeren in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Dat is zo ongeveer de laatste opdracht van Jesus aan zijn leerlingen, zijn laatste wil, zijn hartenwens. Zo zijn dan ook wij allen gedoopt, terwijl de bedienaar zei: ik doop u in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Daarmee is het voor ons begonnen: ons ingevoegd worden in de Kerk, ons ingevoegd worden in Christus en in de drie-ene God. Sindsdien bestaat ons christenleven eigenlijk maar uit één ding: dat laten ontvouwen en intensiveren en doorwerken. Geloofsleven is vooral bewustwording en hernieuwing: steeds weer opnieuw geestelijk wakker worden en je opfrissen. Al sinds de eerste eeuwen van de Kerk hebben de christenen daarbij een heel eenvoudig maar sterk hulpmiddel gebruikt: het kruisteken. We maken met onze rechterhand een kruis-vormige beweging over ons lichaam. We raken eerst ons voorhoofd aan, dan beweegt onze hand naar onderen, om de plaats van onze schoot en ons hart aan te raken, dan naar de linkerschouder en vervolgens naar de rechterschouder. En over die kruisvormige beweging en die vier aanrakingen verdeeld, zeggen we (hardop, of in gedachten): in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest; amen. We beginnen de eucharistieviering met een kruisteken, en eindigen ermee, onder de zegen. En als we bidden voor en na tafel. Of als we gaan slapen en als we opstaan. Of als we een moeilijk werk beginnen. Of als we schrikken en plots in gevaar zijn.
Heel veel komt samen in dat eenvoudige kruisteken! Vandaag, Drievuldigheidszondag, willen we drie aspecten naar voren halen. Dat kruisteken (signum) is een bezwering en toewijding. Zoveel machten en krachten beheersen ons leven, zoveel valse afgodjes. En wat is hun macht en kracht sterk! Door het kruisteken ontmaskeren en doorbreken wij hun aanspraken. En dat doen we doordat we ons toewijden aan, en alle zeggenschap geven aan, de éne ware God, aan de drie Personen in Gods éne wezen, in Gods éne liefdesmysterie.
Vervolgens hult het kruisteken ons in de drie-ene God als in een mantel. Het leven van de drie-ene God leggen we als het ware over ons leven heen; we laten ons erdoor omhullen, helemaal, van hoofd naar hart en van schouder naar schouder. In de naam van de Vader…: we raken daarbij ons voorhoofd aan, de zetel van al ons denken en doen, opdat God als onze Schepper en Vader ons denken en doen zou beschermen en op Hem zou richten. In de naam van de Zoon…, de hand daarbij op het hart en op de schoot, de plaats waar God de Zoon is mens geworden in Maria: zo dicht immers leeft Christus, de Zoon, bij ons, ín ons. In de naam van de heilige Geest…, waarbij onze hand gaat van schouder tot schouder, plaats van onze povere draagkracht, want de Geest is Gods sterkte en liefdeskracht, die onze zwakheid wil overhuiven en schragen.
En ook is dat eenvoudige kruisteken een merkteken, een zegel, een stempel. Daarom zeggen we (veelzeggend!) ook wel: we slaan een kruisteken. We stempelen ons met de namen van de drie personen van Gods éne liefdesmysterie. Drie keer drukken we op ons lichaam en elke keer roepen we er één aan, de Vader, dan de Zoon, en dan de heilige Geest; en als we de vierde keer op ons lichaam drukken, zeggen we, als de bezegeling van onze kant, Amen, dat is: het zij zo. Opdat Gods drie-ene liefdesmysterie ons leven en onze persoon zou stempelen, en op ons zou inwerken. Zodat al hetgeen wij doen vervolgens een uitwerking zou zijn van die inwerking.
Slechts drie aspecten hebben we naar voren gehaald: het kruisteken met de namen van de drie-ene God als bezwering en toewijding, en als mantel, en als merkteken, zegel en stempel. Maar zelfs al uit die paar aspecten straalt de diepte en schoonheid op van ons christelijk geloof. En ons christelijk geloof ìs zo diep en mooi, omdat onze drie-ene God dat is. Laten we ons er steeds weer in indopen, in onderdompelen. Opdat ook ons eigen leven diep en mooi zou worden.
Amen.
Br. M.