Broeders en zusters.
“Voor de Heer is één dag als duizend jaren en duizend jaren als één dag”, die woorden hoorden we in de tweede lezing van deze zondag. De apostel Petrus reageert hiermee op een aantal mensen uit de eerste christengeneratie die een spoedige wederkomst van de Heer verwachten. Jezus had beloofd dat Hij terug zou komen; als enigen dan ongeduldig worden roept Petrus in herinnering dat tijd en tijd twéé is.
De geschiedenis ontvouwt zich, gaat dóór, en wanneer het Einde dan echt dáár is: dat weet geen mens. Alleen God. Er werd wel eens beweerd dat in 1989, met het vallen van de Muur, het einde van de geschiedenis aangebroken was. Want de tegenstelling tussen Oost en West zou opgeheven, voorbij zijn. Nu zou alles echt anders kunnen worden. We weten inmiddels al te goed dat tegenstellingen tussen landen en volkeren aan de orde van de dag zijn. We huiveren en hebben allemaal grote vragen bij het huidige tijdsgewricht . We hebben net in Nederland onze eigen verkiezingen achter de rug, maar: wie zal er over een klein jaar in de Verenigde Staten gekozen worden als president??
We weten ook hoe, in een heel ander tijdvak, Jezus is gekomen: Zijn eerste komst was dat. Toen heeft Hij de geschiedenis definitief een heel andere wending gegeven. God is Mens geworden en heeft al wat menselijk is een uitweg geboden. Angst voor wat komt in de toekomst wordt voor christenen ondervangen door vertrouwen en hoop: God heeft het laatste woord. Christenen weten dat heel dat leven en sterven van Jezus na Zijn dood alleen maar méér waar is geworden. Het leven van die ene man uit Nazareth is eeuwig actueel. Met een gerust hart zetten we alles op die ene kaart. Vol vertrouwen dat we het spel nog gaan winnen ook!
Het is dan ook “een Blijde Boodschap” die helemaal vooraan bij Marcus vandaag klinkt. De Doper wordt daar opgevoerd als degene die de aandacht opeist. Even opletten nu, beste mensen, want nu gaat het toch echt gebeuren! Johannes verzamelt de mensen aan de oever van de Jordaan, maar niet om de aandacht op zichzelf te vestigen. “Na mij komt die sterker is ik, en ik ben niet waardig mij te bukken en de riem van zijn sandalen los te maken.” Wonderlijk toch! Want niet heel veel later zal die na Johannes komt zich zelf letterlijk bukken: om Zijn leerlingen de voeten te gaan wassen… (Joh. 13,3vv)
En ook dat is NU actueel en waar: Jezus knielt voor ons neer. NU wil Hij ons reinigen en een ander leven binnenvoeren. Een leven waarin wij er zijn voor Hem en voor elkaar, zoals Hij er is voor Zijn Vader en voor ons. Een waarlijk Goddelijk leven. Hoe Trinitair, hoe Drieëen, dit Goddelijk leven is kon u zojuist ook nog horen; doelend op Johannes de Doper en op Jezus Menswording klonk het in het evangelie: “Zie ik zend mijn bode VOOR U uit, die VOOR U de weg zal banen”. We horen de Vader de Zoon aanspreken! Als u opgelet hebt, hebt u het opgemerkt.
Christenen weten hoezeer dat waar is: onze God wil ons dienen. Godsdienst is voor God mensendienst. Hij knielt voor ons en beziet ons. Hij heeft alle tijd voor ons, kijkt ons áán, recht in onze ogen. In dit zien van God schuilt voor ons ons grootste geluk. Want Hij houdt Zijn blik vast op ons gevestigd. Jezus doorgrondt ons, maar dat mag ons niet al te zeer verontrusten. Hij kijkt ons áán – en iedere gelovige kan weten dat Hij dat doet – dat het wáár is. Hij beziet ons NU en kijkt ons aan: altijd en overal. Van binnen en van buiten, want Hij is alomtegenwoordig. Welk een onpeilbaar groot geluk: Jezus kijkt ons aan, recht in onze ogen! “Zijn oog is in ons hart”, dicht de dichter in zijn lied.
Een Blijde Boodschap voorwaar! Want wij weten nu: alle eenzaamheid is waan, is illusie, is alleen maar een overkomelijke blindheid. Johannes de Doper roept dan ook op tot bekering. Aan een ieder is het ons alleen maar even om te draaien. Van perspectief te wisselen. Meer vanuit God te leren kijken. Dan zal hij zien: ik wórdt gezien. Er is Iemand die mij recht in de ogen kijkt: NU. Ik mag er zijn, zoals ik ben. Ik ben geliefd. Voor tijd én eeuwigheid. Definitief geliefd. Amen.
Br. J.